Zanim pieprz zdobył popularność w Europie był stosowany na innych kontynentach. W Europie, jako pierwsi, zaczęli go używać starożytni Grecy i Rzymianie. Był on wówczas bardzo cenną przyprawą i, w pewnym okresie czasu, płaciło się za niego złotem tyle, ile ważył. To w poszukiwaniu tej przyprawy Europejczycy poszukiwali drogi na Wschód.
Istnieją cztery odmiany pieprzu, które są uzyskiwane dzięki różnym momentom zbioru ziaren i ich przeróbki. Najbardziej znany jest pieprz czarny. Jego ziarna zbiera się tuż przed dojrzeniem, gotuje i suszy na słońcu. Jest to najbardziej aromatyczny rodzaj pieprzu.
Pierz biały jest delikatniejszy w smaku niż pieprz czarny i otrzymuje się go z dojrzałych owoców.
Pieprz czerwony ma słodko-gorzki smak. Uzyskuje się go z dojrzałych owoców, konserwowanych w occie.
Pieprz zielony to najłagodniejsza odmiana pieprzu. Ma lekko słodki smak. Są to niedojrzałe ziarna pieprzu, zebrane i marynowane w kwasie mlekowym lub octowym i poddane konserwacji solanką.
Zastosowanie w kuchni:
Pieprz jest dodawany do większości potraw, w tym do mięs, ryb, zup i, w małych ilościach, do deserów.
Pieprz ziarnisty dodaje się na początku gotowania potrawy, a zmielony w dowolnym momencie.
Właściwości lecznicze:
W medycynie niekonwencjonalnej używa się pieprzu do zbijania gorączki, a wódka z pieprzem była stasowana, jeszcze kilkanaście lat temu, jako środek wywołujący wymioty.
Uważa się, że pieprz wspomaga leczenie rzeżączki, a, w niektórych krajach, miesza się go z cynamonem i stosuje, jako środek zmniejszający bóle migrenowe.
Pieprz pomaga w zwalczaniu kataru i przeziębienia, łagodzi wzdęcia i działa moczopędnie. Stosuje się go w celu leczenia obstrukcji, nudności i zawrotów głowy.
Błonnik, zawarty w pieprzu zapobiega otyłości, chorobom serca i nowotworom. Z kolei sole mineralne, jakie posiada w swoim składzie pieprz wspomagają zachowanie równowagi metabolicznej organizmu.
